Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Επιστήμονες απέδειξαν ότι η κλασική μουσική κατοικεί έναν ξεχωριστό χώρο, απρόσιτο από τον άνθρωπο Το διαβάσαμε από το: Επιστήμονες απέδειξαν ότι η κλασική μουσική κατοικεί έναν ξεχωριστό χώρο, απρόσιτο από τον άνθρωπο

Φυσικοί που σχετίζονται με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό για την Πυρηνική Ενέργεια (CERN) δημοσιοποίησαν μια έρευνα πριν κάποιους μήνες, αποκαλύπτοντας ότι η κλασική μουσική υπάρχει σε ένα πεδίο της πραγματικότητας εντελώς απομακρυσμένο από τον τετραδιάστατο χωροχρόνο που κατοικεί ο άνθρωπος.

Οι επιστήμονες έκαναν μια έρευνα ρουτίνας για πεμπτοδιαστασιακή δραστηριότητα χρησιμοποιώντας τον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων, τον τεράστιο επιταχυντή σωματιδίων που έγινε πασίγνωστος με την απόδειξη της ύπαρξης του Σωματιδίου Χιγκς, όταν έπεσαν πάνω σε ολόκληρο το corpus της Δυτικής Κλασικής μουσικής, από τις ψαλμωδίες του 9ου αιώνα μέχρι τον Nico Muhly.


Σύμφωνα με την ανακοίνωση τα αναρίθμητα έργα που φτιάχνουν αυτό το σώμα ρεπερτορίων υπάρχουν σε ένα συνεχές που εδρεύει πέρα από τα όρια της ανθρώπινης αντίληψης.


«Η κλασική μουσική υπερβαίνει και την ευθύγραμμη ροή του χρόνου προς τα εμπρός και τον Ευκλείδειο χώρο που έχουμε συνηθίσει να αντιλαμβανόμαστε», είπε ο Rolf-Dieter Heuer, ο γενικός διευθυντής του CERN. «Ένα μουσικό έργο αποτελεί μια μυστηριώδη ενότητα που η ουσία της διαφεύγει εντελώς από τις αισθήσεις μας.»


Οι φυσικοί ισχυρίζονται ότι κάθε συναυλία ή ηχογράφηση κλασικής μουσικής αποτελεί ένα είδος ολογράμματος που προβάλλεται μέσα στην καθημερινή μας πραγματικότητα μέσα από το πραγματικό μουσικό έργο, που δονείται αέναα σε ένα αιθέριο μέσον που αιωρείται μέσα μας και γύρω μας κάθε στιγμή.


«Σκεφτείτε την 5η Συμφωνία του Μπετόβεν. Βεβαίως, μπορεί να έχετε δει την παρτιτούρα ή να έχετε ακούσει την μία ή την άλλη ορχήστρα να την παίζουν. Αλλά την έχετε ποτέ συναντήσει στην καθαρή της μορφή;», ρωτάει ο Heuer. «Όταν φεύγετε από ένα μουσείο γνωρίζετε ότι οι πίνακες βρίσκονται ακόμα εκεί. Αλλά που πηγαίνει η Πέμπτη του Μπετόβεν όταν δεν είστε τριγύρω; Τώρα γνωρίζουμε.»


Παρότι οι επιστήμονες έχουν μετρήσει την πυκνότητα και το φορτίο της κλασικής μουσικής και έχουν εντοπίσει τη θέση της στο σύμπαν, ο ρόλος της σε αυτό δεν έχει εξηγηθεί ακόμα. Κάποιοι αστροφυσικοί υποθέτουν ότι ο κλασικός Κανόνας μπορεί να είναι αυτό που αποκαλούμε «σκοτεινή ύλη», που θεωρείται ότι αποτελεί το 95% όλης της ύλης στο σύμπαν. Άλλοι δεν είναι και τόσο σίγουροι.


«Η κλασική μουσική υπάρχει σε μια διάσταση απροσπέλαστη από τα ανθρώπινα όντα, έτσι μπορεί ποτέ να μην την αντιληφθούμε πλήρως», δήλωσε ο θεωρητικός φυσικός Leonard Susskind από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. «Είναι πολύ ενδιαφέρον που η επιστήμη απέδειξε επιτέλους ότι η κλασική μουσική κατοικεί έναν ανεξάρτητο, αυτόνομο χώρο, αποκομμένο από την επίγεια εμπειρία μας», συνέχισε, «αλλά το ερώτημα παραμένει: τι κάνει εξαρχής η κλασική μουσική στο δικό μας σύμπαν;»


Το διαβάσαμε από το: Επιστήμονες απέδειξαν ότι η κλασική μουσική κατοικεί έναν ξεχωριστό χώρο, απρόσιτο από τον άνθρωπο http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2016/02/blog-post_4021.html#ixzz41bIeHRTd

Ειμαρμένη, ο Λόγος του Κόσμου.

"Τυραννική και αγαπημένη ψευδαίσθηση, του Ανέφικτου μετεικασία, θολό το "ξίφος του Απόλυτου" που κραδαίνει η Ειμαρμένη που στήνει χορό με τη ζωή σου" Tο όνομα "Ειμαρμένη" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "μοίρα". 
Η λέξη προκύπτει από το αρχαίο ρήμα μείρομαι, που σημαίνει λαμβάνω σε διαμοιρασμό το μερίδιό μου. Ο τύπος του ρήματος αυτού στον παρακείμενο χρόνο της παθητικής φωνής είναι «είμαρμαι».
Ως κύριο όνομα, είναι η προσωποποίηση της μεγαλύτερης δύναμης, που κυριαρχεί στη Φύση και κανονίζει τις ενέργειες των ανθρώπων.  
Θεωρείται η κυρίαρχος των Μοιρών...
 Ειμαρμένη είναι το πεπρωμένο, το αναπόφευκτο, που πολύ συχνά ταυτίζεται με την Ανάγκη σε έναν Κόσμο συνύπαρξης θεών και ανθρώπων, ο οποίος διέπεται από αυστηρή νομοτέλεια.
  Η Ειμαρμένη αποτελεί το καθορισθέν υπό της Μοίρας, τον «Λόγο του Κόσμου».
Οι Στωικοί ορίζουν από την πλευρά τους την Ειμαρμένη, ως μία ταυτοχρόνως φυσική και θεϊκή οργανωτική δύναμη του Κόσμου, που αποτελεί τον Λόγο και την νομοτέλεια του Παντός, δύναμη, που διατηρεί και διατηρείται κυβερνώντας και περιλαμβάνοντας τα ενάντια, ταυτόσημη με την Μοίρα, την Πρόνοια, την Φύση, το Σύμπαν, και εν τέλει με τον ίδιο τον θεό Δία.
  "Ειμαρμένη εστίν ο του Κόσμου Λόγος" διακηρύσσουν οι Στωικοί, όπως διασώζει ο Στοβαίος.
Θεωρείται ως μία αδιάσπαστη αλυσίδα αιτιοτήτων, την οποία οι Στωικοί αντιλαμβάνονται ως φυσική και ηθική δύναμη, σχεδόν ταυτιζόμενη με τον Θεό, αλλά και με την Δικαιοσύνη και την Πρόνοια (σύμφωνα και με τις απόψεις του Παρμενίδου και του Δημοκρίτου), ως αμείλικτη εξέλιξη των φυσικών τάσεων του Παντός (καθώς μόνον οι φυσικές τάσεις των επιμέρους πραγμάτων μπορούν κάποιες φορές να εμποδιστούν).
  Την επικράτηση της αναγκαιότητος και της Ειμαρμένης σε όλον τον Κόσμο, δέχονται και οι Ατομικοί Λεύκιππος και Δημόκριτος (Διογένης Λαέρτιος, 9, 33 και 45) ενώ κατά τον Ξενοκρά­τη, οι Μοίρες παραστέκουν στην ανθρώπινη Γνώση, ορίζοντας η κάθε μία από ένα εκ των τριών τμημάτων της τελευταίας (Επιστήμη - Αίσθηση - Δόξα).
Αντιθέτως ο Αναξαγόρας αποκαλεί «κενή λέξη» την Ειμαρμένη, και διακηρύσσει, ότι τίποτε δεν γίνεται συμφώνως προς αυτήν.
  Κατά τον Στωικό Χρύσιππο, η Ειμαρμένη είναι «μια ορισμένη φυσική και συγκροτημένη διάταξη των πάντων μέσα στην αιωνιότητα, όπου μια ομάδα πραγμάτων αενάως απορ­ρέει από άλλη και εμπλέκεται με άλλη, σε μία απαραβίαστη αλληλουχία» (Γέλλιος, «Αττικές Νύκτες» η.ι.3).
  Η όλη περί Ειμαρμένης αντίληψη των Στωικών περιγράφεται λακωνικά από μία μετάφραση του Κικέρωνα, την οποία διέσωσε ο Σενέκας:
«Εκείνον που θέλει, οι Μοίρες τον οδηγούν, εκείνον που δεν θέλει, τον σύρουν» 
  Η Ειμαρμένη δημιουργεί γεγονότα όχι όμως ανθρώπινες ποιότητες, οι οποίες είναι αποτέλεσμα αποκλειστικώς της ανθρώπινης ελεύθερης βούλησης.
Οι Πυθαγόρειοι τοποθετούν τον ανθρώπινο βίο ανάμεσα σε δύο πόλους,

  • την εξαναγκαστική Ανάγκη και
  • την ελευθεροβουλητική Δύναμη (Ιεροκλής, «Χρυσά Έπη», 8), ενώ η Ειμαρμένη, απαντάται και στον Ηράκλειτο, κατά τον οποίο τα πάντα γίνονται «καθ' ειμαρμένην», υπό την έννοια όμως του «κατ' αναλογίαν».

Κατά τον Χρύσιππο,

  • όλα τα παρελθόντα συνέβησαν,
  • τα παρόντα συμβαίνουν και
  • τα μέλλοντα θα συμβούν συμφώνως προς την Ειμαρμένη, αλλά πάντοτε συνδιαμορφωτικά με την «προαίρεσιν» και το «εφ' ημίν» (δηλαδή αυτό που είναι στο χέρι μας να διαμορφώσουμε), ο δε άνθρωπος συνιστά υπ' αυτήν ένα οργανι­κό στοιχείο ενός τεταγμένου συνόλου.
Η Ειμαρμένη (ή η Πρόνοια, ή το «ουκ εφ'ημιν», δηλαδή αυτό που δεν εξαρτάται από τον άνθρωπο) και
η Ελευθερία (ή το Αυτεξούσιο, ή το «εφ' ημίν»), αποτελούν τους βασικούς πόλους (ως το δεδομένο και το ζητούμενο) του βίου των θνητών στη μακρά οδό προς την τελείωση τους.
Τη λέξη "ειμαρμένη", με την έννοια της μοίρας ή τύχης, ακολουθούσαν αρχικά τα ουσιαστικά μοίρα, ανάγκη, αίσα.


   Κατά παράλειψη αυτών ουσιαστικοποιήθηκε η μετοχή "ειμαρμένη", που σημαίνει μόνη της πλέον, τη μοίρα, την τύχη, και έγινε συνώνυμη με το πεπρωμένο. Η έννοια της λέξης είναι δημιούργημα της Ιωνικής φιλοσοφίας.
  Στον Ηράκλειτο ήδη υπάρχει η λέξη Ειμαρμένη με την έννοια της μοίρας, της τύχης, η οποία υπό τους όρους μοίρα, ανάγκη, αίσα ήταν ριζωμένη στην ψυχή των Ελλήνων.
Ο όρος δεν υπάρχει στους τραγικούς, είναι όμως συχνός στον Πλάτωνα, στους Αττικούς ρήτορες και προπάντων στη Στωική Φιλοσοφία, της οποίας αποτελεί ως έννοια το σημαντικότερο θέμα και πρόβλημα.
Πρώτος ο ιδρυτής της Στοάς Ζήνων (335-262 π.χ.) έγραψε βιβλίο "Περί Ειμαρμένης".
Η αναλυτική φιλοσοφία της έννοιας της Ειμαρμένης συνεχίσθηκε χωρίς διακοπή και από διάφορους διανοουμένους.
Ο Επίκουρος, απαντώντας στον Ζήνωνα, έγραψε και αυτός "Περί Ειμαρμένης", επίσης ο Χρύσιππος, ο μεγαλύτερος θεωρητικός της Στοάς (3ος αιώνας π.χ.), ο Ποσειδώνιος, ο Πλούταρχος, ο Αφροδισιεύς Αλέξανδρος, ο Ιεροκλής, ο Γρηγόριος ο Νύσσιος, ο Ιωάννης Χρυσόστομος.
Από τους Ρωμαίους ασχολήθηκαν με την Ειμαρμένη — ο όρος δεν πολιτογραφήθηκε στη λατινική γλώσσα και χρησιμοποιήθηκε κυρίως το fatum- o Κικέρων, ο Μινούκιος Φήλιξ και ο Τερτυλλιανός.
Το περιεχόμενο της έννοιας παρουσιάζεται ποικίλο, με κεντρική ιδέα όμως την αναγκαιότητα της μοίρας.
Οι Ίωνες φιλόσοφοι και ο Πυθαγόρας την αντιλαμβάνονται ως παγκόσμιο νόμο που επηρεάζει και τον άνθρωπo από τη γέννηση ως τον θάνατο του.
Ο Πλάτων αρχικά δεν δέχεται την απόλυτη αναγκαιότητα της Ειμαρμένης (στον Γοργία και στον Φαιδρο), αργότερα όμως (στην "Πολιτεία" και στους Νόμους), παραδέχεται την απεριόριστα καθοριστική δύναμη της και στον άνθρωπο και στον Κόσμο, αλλά δεν τη θεωρεί ως αυθύπαρκτη ουσία (πιστεύει μόνο ότι πρόκειται για νόμο κατά τον οποίο τελείται το γίγνεσθαι).
Η Ειμαρμένη θεοποιήθηκε από τους Στωικούς και ανυψώθηκε σε μέγιστη θεότητα που καθορίζει τα πάντα.
  Από τότε διαδόθηκε ευρύτατα και στον λαό η αστρολογική αντίληψη της Ειμαρμένης, ότι δηλαδή η θέση των άστρων καθορίζει και τη μοίρα του ανθρώπου από τη γέννηση του. Η άποψη αυτή διατηρήθηκε και κατά τον Μεσαίωνα, με τεράστιες συνέπειες για την πορεία της Ανθρωπότητας.
Μετά από μία εποχή "απόλυτης μονοτονίας", με απροσδιόριστη χρονική διάρκεια, ο Θεός αποφασίζει να δημιουργήσει το Σύμπαν. 


  Ακολουθεί η εποχή διάρκειας πολλών δισεκατομμυρίων ετών του σχεδιασμού του μοντέλου της κοσμικής δημιουργίας που προφανώς περιλαμβάνει την σύνθεση, κατάστρωση και επίλυση τρισεκατομμυρίων μαθηματικών εξισώσεων.
Στην συνέχεια, καθώς ο Χωρόχρονος ολοκληρώνεται, ο Θεός διαπιστώνει ότι ένα απόλυτα αιτιοκρατικό και αξιοκρατικό Σύμπαν είναι και απόλυτα πληκτικό
Οπότε, δημιουργεί την Ειμαρμένη, την μέγιστη Μοίρα, η οποία σε ρόλο Πανδώρας αναλαμβάνει να εμπλουτίσει το νεότευκτο θεϊκό μαθηματικό οικοδόμημα με την απαραίτητη "γεύση" (ή αλλιώς, με την κβάντωση ή τυχαιότητα και επομένως ασάφεια, απροσδιοριστία και τελικά αναξιοκρατία που θα το καθιστούσε συναρπαστικό) (Απογνωσισμός).
Η Ειμαρμένη αμέσως αρχίζει την παρέμβασή της που χαρακτηρίζεται, κυρίως, από απόδοση υπερβατικών ή άρρητων τιμών στις θεμελιώδεις φυσικές σταθερές όπως:

την βάση της εκθετικής συνάρτησης (e)
την ταχύτητα φωτός (c)
την σταθερά Planck (h)
τον λόγο περιφέρειας-διαμέτρου (π)
 Μετά από εξονυχιστικούς ελέγχους πολλών δισεκατομμυρίων ετών το θεϊκό δίδυμο (Θεός-Ειμαρμένη) ολοκληρώνει το μοντέλο της Φύσης. Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του δημιουργηθέντος συμπαντικού μοντέλου είναι ότι θα βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση "κρίσιμης ισορροπίας" άρα θα διαθέτει την μέγιστη δυνατή συναρπαστικότητα που δεν θα οδηγεί όμως στην κατάρρευσή του.
Ακολουθεί η στιγμή της Δημιουργίας που αποτελεί την κορυφαία στιγμή ευτυχίας του ζεύγους Θεού-Ειμαρμένης.
 Αλλά, ο Θεός δεν αρκείται σε αυτό.
Επιζητά να "νοιώσει" ο ίδιος, "αυτοπροσώπως", την συναρπαστικότητα του δημιουργήματος του (Απόλυτος Απογνωσισμός). 

Έτσι, αντί να παραμείνει θεατής και να παρακολουθεί την Κοσμική Εξέλιξη εξωτερικά χρησιμοποιώντας Σύστημα Αναφοράς Euler, αποφασίζει να εισέλθει στο εσωτερικό του δημιουργήματος του και να χρησιμοποιήσει Σύστημα Αναφοράς Lagrange, βιώνοντας έτσι την εξέλιξή του "από πρώτο χέρι".
Αυτή του η απόφαση προκαλεί την αντίδραση της Ειμαρμένης που ως το "πρώτιστο θηλυκό Ον", υφίσταται απόλυτη ερωτική έλξη προς το "πρώτιστο αρσενικό Ον". Την εγκατάλειψή της, έστω και με στόχο την "ρήξη της μονοτονίας", την εκλαμβάνει ως ερωτική απόρριψη.
  Όμως, ο Θεός είναι άτεγκος.
Διορίζει την Ειμαρμένη ως "τοποτηρήτρια" της Κοσμικής Νομοτέλειας και την αναγκάζει, παρά την αντίθεσή της, να δημιουργήσει μία δίοδο ("Δίοδος Ειμαρμένης"), (δηλ. μία "οπή" σε κάποιο σημείο του συμπαντικού Χωρόχρονου) από την οποία αυτός εισέρχεται ως δομική μονάδα ενέργειας (δηλ. φωτόνιο), την χρονική στιγμή δημιουργίας (t = 0).
  Μετά την είσοδο του στο "κτίσμα" του, ο Δημιουργός ακολουθεί πλέον την εξελικτική πορεία των επιπέδων πολυπλοκότητας σε όλα τα στάδια των δισεκατομμυρίων ετών της Συμπαντικής εξέλιξης.
Έτσι, μετατρέπεται διαδοχικά σε κυρκόνιο (quark), πρωτόνιο, άτομο, μόριο, βιομόριο, κύτταρο και τελικά "ενανθρωπίζεται" και γίνεται Βιολογικός Οργανισμός.


  Zώντας έτσι ο Θεός, την ζωή ενός μέσου και απλού ανθρώπου, βιώνει ολοκληρωτικά την "γεύση" του "κτίσματός" του.
Όμως, ο άνθρωπος είναι νοήμον ον οπότε και ο "ενανθρωπισθείς" Θεός αρχίζει βαθμιαία να "ανακτά" ψήγματα μαθηματικής γνώσης, δηλ. της γνώσης που χρησιμοποίησε ο ίδιος "πάλαι ποτέ" για την δόμηση του Σύμπαντος.
 Καθώς το γήρας πλησιάζει, η ανθρώπινη υπόστασή του εξασθενεί και η νόηση του βαθμιαία απελευθερώνεται από τις υλικές επιδράσεις.
Η τάση για μάθηση ογκούται ενώ επιπλέον αρχίζει να διακατέχεται από αποσπασματική "θεϊκή ανάμνηση".
Τελικά, διαπιστώνει το προφανές δηλ. ότι ο ανθρώπινος βίος είναι πολύ μικρός για να αποκτήσει την απαιτούμενη γνώση που θα του επιτρέψει την διαφυγή από τον Χωρόχρονο.
Προ του φόβου του τερματισμού της ύπαρξής του ή της αέναης και επίπονης μετεξέλιξης αρχίζει τις δεήσεις προς την Ειμαρμένη να του προσφέρει την αποκάλυψη της "Ειμαρμένειας Διόδου" ώστε να επιστρέψει στην πρότερη κατάσταση.
Η Ειμαρμένη, εγκαταλειμμένη και μόνη για 13,7 δισεκατομμύρια έτη (όση και η ηλικία του Σύμπαντος) στην Εξωσυμπαντική έδρα της, βρίσκεται σε μεγάλο δίλημμα.
Ο Θεός δεν θα έπρεπε να είχε προβλέψει ότι ζώντας ως άνθρωπος ενδεχομένως θα αδυνατούσε να ανακαλύψει την Δίοδο;
Οπότε:

- Έκανε απλά λάθος, σκεπτόμενος τότε ως θεός, ότι η ανεύρεσή της θα ήταν απλούστατη και αυτονόητη οπότε αυτεγκλωβίσθηκε; ή
- Είχε προβλέψει το γεγονός και ήθελε, να επιτύχει την ανακάλυψη αυτή στην άκρη του νήματος, "στην κόψη του ξυραφιού", στα πλαίσια της "ακρότατης αναζήτησης συγκινήσεων";
Επιπλέον είναι ερωτικά πληγωμένη. Αρχίζει να βιώνει μία τραγωδία.
- Τις ημέρες κατακλύζεται από συναισθήματα όπως οργή και σκληρότητα και αποφασίζει να τηρήσει "στάση αδράνειας":  Αφού είναι θεός, ας ανακαλύψει μόνος του την δίοδο
Ο Θεός δεν δικαιούται μία δεύτερη ευκαιρία.
Τα λάθη πρέπει να πληρώνονται και από ανθρώπους και από θεούς.
Η εκδίκηση είναι έδεσμα που σερβίρεται κρύο.  - Τις νύκτες κατακλύζεται από συναισθήματα όπως αγάπη και νοσταλγία και αποφασίζει να επέμβει και να δώσει τέλος στην αγωνία του Δημιουργού της και να τον ανασύρει από το αδιέξοδο.
Η απόγνωση της Ειμαρμένης είναι πλέον απερίγραπτη.
Ο χρόνος γενικά, τα έτη, οι μήνες, τα ημερονύκτια, οι ώρες και τα δευτερόπλεπτα κυλούν απελπιστικά αργά αλλά δεν αρκούν για λάβει την τελική απόφαση

mythiki-anazitisi

Το διαβάσαμε από το: Ειμαρμένη, ο Λόγος του Κόσμου. http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2016/02/blog-post_520.html#ixzz41bHIl3tx

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Ο Πέλοπας σε αγγείο 2.500 ετών

Τμήμα του κρατήρα όπου η Νίκη στεφανώνει τον Διόνυσο
H μοναδική για τη Μακεδονία και μία από τις δύο-τρεις πανελλαδικά, εικονογραφική παράσταση του Πέλοπα, μυθικού ιδρυτή των Ολυμπιακών Aγώνων, βρέθηκε σε αττικό ερυθρόμορφο κρατήρα στον αρχαιολογικό χώρο της Πέλλας.

Η εύρεση του συγκεκριμένου αγγείου, που χρονολογείται στο 400-390 π.Χ., στην έδρα των Μακεδόνων βασιλέων, πιστοποιεί το ενδιαφέρον των Μακεδόνων για τη μυθολογία της Πελοποννήσου.
«Η αναγνώριση του συγκεκριμένου εικονογραφικού θέματος τεκμηριώνεται από επιγραφή μπροστά από το πρώτο άλογο του άρματος», λέει στο «Eθνος» ο αρχαιολόγος, ακαδημαϊκός συνεργάτης του Διεθνούς Πανεπιστημίου Ελλάδας, Νίκος Ακαμάτης, ο οποίος θα παρουσιάσει το αγγείο αυτό, καθώς και πλήθος -περίπου 600 τμήματα- ερυθρόμορφων αγγείων, στην 29η Επιστημονική Συνάντηση για το Αρχαιολογικό Eργο στη Μακεδονία και τη Θράκη, που θα γίνει την ερχόμενη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη.
Σύμφωνα με τον κ. Ακαμάτη, η μοναδικότητα του συγκεκριμένου κρατήρα έγκειται στο ότι έχει την παράσταση του Πέλοπα, που δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα σε άλλο αγγείο της Μακεδονίας, ενώ πρόσθεσε ότι το ενδιαφέρον των Μακεδόνων για τη μυθολογία της Πελοποννήσου ήταν τέτοιο και τόσο μεγάλο, που ήδη από το τέλος του 5ου π.Χ. αιώνα, ο βασιλιάς Αρχέλαος οργάνωσε, κατά τα πρότυπα των Ολυμπιακών Αγώνων της νότιας Ελλάδας, τα «Ολύμπια», αφιερωμένα πιθανόν στον Δία.
Τα περίπου 600 τμήματα ερυθρόμορφων αγγείων βρέθηκαν την περίοδο 2007-2015, σε οικοδομικό τετράγωνο, κοντά στη νέα είσοδο του αρχαιολογικού χώρου της Πέλλας και δίνουν χρήσιμα στοιχεία για το εμπόριο και την οικονομία της πόλης, κατά τους κλασικούς χρόνους.
Τμήμα με το άρμα του Πέλοπα
Τμήμα με το άρμα του Πέλοπα
Τα εξεταζόμενα αρχαιολογικά ευρήματα προέρχονται από χαμένα σήμερα κτίσματα, των οποίων τη θέση κατέλαβαν στην πρώιμη ελληνιστική εποχή τρία εργαστήρια κεραμικής και ένα δημόσιο λουτρό.
Το αρχαιολογικό υλικό της Πέλλας χρονολογείται περίπου στο 450-300 π.Χ. Τα σχήματα των αγγείων εμφανίζουν μεγάλη ποικιλία. Εντοπίστηκαν κυρίως συμποσιακά σκεύη (κρατήρες, σκύφοι), αγγεία που χρησιμοποιούνταν πρωτίστως από γυναίκες (λεκανίδες), σκεύη μεταφοράς υγρών (πελίκες) και αρωματοδοχεία (ασκοί, λήκυθοι).
«Εκτός από τα σχήματα, αξιοσημείωτη είναι και η ποικιλία των εικονογραφικών θεμάτων. Διακρίνονται φυτικά μοτίβα, ζώα, σκηνές καθημερινής ζωής, παραστάσεις με προτομές, γρύπες, μορφές με ανατολίζουσα ενδυμασία, διονυσιακά και άλλα μυθολογικά θέματα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τμήματα κρατήρων με μορφές πιθανόν κυνηγών, σκύφος στον οποίο εικονίζεται η κουκουβάγια -το ιερό πουλί της Αθήνας-, τμήμα ασκού με λαγό που τρέχει και άλλο διακοσμημένο με αιλουροειδή και πτηνά, αλλά και ένας αττικός ερυθρόμορφος κρατήρας στον οποίο εμφανίζεται ο θεός Διόνυσος να τον στεφανώνει η Νίκη», αναφέρει ο κ. Ακαμάτης.
Η πλειονότητα της ερυθρόμορφης κεραμικής από την Πέλλα φέρεται να κατασκευάστηκε στην Αττική, η οποία την περίοδο αυτή τροφοδοτούσε με κεραμικά προϊόντα ολόκληρη τη Μεσόγειο.
Οι αυξημένες εμπορικές επαφές του μακεδονικού βασιλείου με την Αθήνα κατά την τελευταία δεκαετία του 5ου και στο πρώτο μισό του 4ου αιώνα π.Χ. μπορούν να συνδεθούν με την πολιτική των βασιλέων Αρχελάου (413-399 π.Χ.) και Αμύντα Γ' (393-370 π.Χ.), οι οποίοι διατηρούσαν ιδιαίτερα καλές σχέσεις με την Αθήνα και συνέβαλαν στην ανασύσταση της αθηναϊκής ναυτικής δύναμης μετά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο με την παροχή πολύτιμης για τους Αθηναίους ξυλείας.
ΜΑΡΙΑ ΡΙΤΖΑΛΕΟΥ       ΕΘΝΟΣ                 

Ο χρησμός με το αίνιγμα που ο Όμηρος δεν κατάφερε να λύσει και τον οδήγησε στο θάνατο

Ο μεγαλύτερος επικός ποιητής των Ελλήνων πέθανε επειδή παράκουσε ένα χρησμό της Πυθίας. Σύμφωνα με τον περιηγητή Παυσανία, ο Όμηρος επισκέφτηκε το μαντείο των Δελφών για να ρωτήσει την Πυθία ποιοι ήταν οι γονείς του και η καταγωγή του.

Η Πυθία απάντησε με τον εξής χρησμό: «Πατρίδα της μητέρας σου είναι η νήσος Ίος, η οποία θα σε δεχθεί όταν πεθάνεις, αλλά φυλάξου από το αίνιγμα των νεαρών παιδιών».

Ο ποιητής όμως παράκουσε τον χρησμό και ταξίδεψε μέχρι την Ίο. Εκεί είδε μερικά μικρά παιδιά που ψάρευαν στην ακτή. Τα ρώτησε τι έπιασαν και τα παιδιά του απάντησαν:«Όσσ’ έλομεν λιπόμεσθα, όσ’ ουχ έλομεν φερόμεσθα». Δηλαδή, ότι πιάσουμε το αφήνουμε, ότι δεν πιάσουμε το φέρουμε μαζί μας.

Τα παιδιά αναφέρονταν στις ψείρες. Όσες έβρισκαν, τις σκότωναν, αλλά όσες δεν έβρισκαν, τις έφεραν στο κεφάλι τους. Ο Όμηρος δεν κατάφερε να βρει την απάντηση, αλλά θυμήθηκε την προειδοποίηση της Πυθίας. Τρομοκρατήθηκε και απομακρύνθηκε γρήγορα. Ο δρόμος ήταν λασπωμένος και ο ποιητής στη βιασύνη του, γλίστρησε και έπεσε. Χτύπησε το κεφάλι του και πέθανε σχεδόν ακαριαία.

Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Όμηρος πέθανε από τη στενοχώρια του που δεν έλυσε τον γρίφο, ενώ μία τρίτη εκδοχή λέει ότι ήταν ήδη βαριά άρρωστος και πήγε στην Ίο γιατί γνώριζε ότι θα πεθάνει.

Βέβαια ο θάνατος του μεγάλου ποιητή δεν βασίζεται σε ιστορικές μελέτες, αλλά σε μύθους και παραδόσεις που κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα. Ο Παυσανίας απλώς κατέγραψε μία λαϊκή αφήγηση.

homer-600x352Οι ιστορικοί αμφισβητούν όχι μόνο το πού έζησε και πέθανε ο ποιητής, αλλά ακόμα και την ύπαρξή του. Η μυστηριώδης ζωή του Ομήρου έχει απασχολήσει πολλούς ερευνητές ανά τους αιώνες.

Αρχικά υπολόγιζαν ότι έζησε την εποχή του Τρωικού πολέμου τον 12ο αιώνα π.Χ., αλλά νεότεροι μελετητές κατέληξαν ότι γεννήθηκε τον 8ο ή τον 7ο αιώνα π.Χ.

Όσο για τον τόπο καταγωγής του, επικρατεί χάος. Σχεδόν κάθε περιοχή της Ελλάδας έχει συνδεθεί με τη γέννηση του ποιητή, από την Αθήνα και την Ιθάκη μέχρι τις Κυκλάδες, τη Χίο και την Κύπρο.

IOS_OMHROS_TAFOS-533x400Ίος – Τάφος του Ομήρου

Οι περισσότεροι μελετητές όμως συμφωνούν ότι η Ίος ήταν το μέρος όπου πέθανε. Εκεί θεωρείται ότι βρίσκεται και ο τάφος του, στα βόρεια του νησιού.

olympia.gr

http://olympia.gr/2016/02/25/ο-χρησμός-με-το-αίνιγμα-που-ο-όμηρος-δεν/

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Πιάνο master class με την Θεώνη Παπαδημητρακοπούλου

Σεμινάριο - master class πιάνου με την μουσικοπαιδαγωγό, καθηγήτρια & σολίστ πιάνου Θεώνη Παπαδημητρακοπούλου. Απευθύνεται σε μαθητές όλων των επιπέδων (από αρχάριους έως απόφοιτους).

sb2

Συμπληρώστε την φόρμα συμμετοχής που θα βρείτε παρακάτω και στείλτε την, μαζί με την απόδειξη πληρωμής (προεξόφληση) στο info@an-art.com έως 5 μέρες πριν την ημερομηνία του master class. Όλες οι συμμετοχές για να είναι έγκυρες, θα πρέπει να προεξοφληθούν μέσω τραπέζης, στον λογαριασμό: EUROBANK GREECE, (DIMITRIS ANOUSIS) ΙΒΑΝ: GR3402603280000950101210083 (Στην αιτιολογία, αναφέρετε ονοματεπώνυμο και λόγο κατάθεσης).
Οι ενεργοί συμμετέχοντες θα λάβουν βεβαίωση συμμετοχής.
Για ανήλικους, δωρεάν είσοδος σε έναν συνοδό τους.
Ημερομηνίες: ΚΥΡ 20/12/2015 & ΚΥΡ 20/3/2016   /   Ώρες: 11:00 - 15:00
Κόστος: Ενεργοί συμμετέχοντες €50,00/ώρα - Ακροατές €25,00
POSTER ΦΟΡΜΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ (WORD / PDFFACEBOOK
AN ART ARTISTRY - Χώρος Τεχνών & Πολιτισμού
Μονής Αστερίου Τσαγκάρη 4, Αθήνα (Πλάκα) 10558
E-mail: info@an-art.com / Τηλ.: 210 3220082 (ΔΕΥ-ΠΑΡ, 14:00-17:00)

"Ο μουσικός - καλλιτέχνης - δημιουργός στον 21ο αιώνα"

 Ποιές είναι οι σύγχρονες απαιτήσεις από έναν καλλιτέχνη/μουσικό; Τί πρέπει να γνωρίζει, εκτός του εξιδεικευμένου αντικειμένου του; Πώς συνδυάζονται οι ιδιότητες του ερμηνευτή, του συνθέτη και του manager, που πλέον τείνουν να είναι απαραίτητες ταυτόχρονα;
          Μια σειρά 6 σεμιναρίων που εστιάζουν στις σύγχρονες απαιτήσεις και ανάγκες του “Μουσικού, καλλιτέχνη και δημιουργού", στα οποία θα παρουσιαστούν, θα αναλυθούν και θα εξεταστούν τα απαραίτητα γνωστικά εργαλεία που συνθέτουν το προφίλ του σημερινού ολοκληρωμένου “μουσικού”: - τα βασικά συστήματα μουσικής ανάλυσης, - η σπουδαιότητα και η πολύτιμη βοήθεια που παρέχουν τα θεωρητικά εργαλεία, - οι μέθοδοι και ο μηχανισμός με τον οποίο δουλεύει η μουσική μνήμη, - τα προβλήματα/παθήσεις και το σκηνικό άγχος των μουσικών και η αντιμετώπισή τους, - μια ιδιαίτερη ψυχομετρική & ιστορική προσέγγιση του ταλέντου και της μουσικής Τέχνης ξεκινώντας από την Αισθητική- οι αρχές του καλλιτεχνικού management, τα μέσα & οι τρόποι διαχείρισης και επαγγελματικής οργάνωσης - προώθησης του εαυτού μας.
 Εισηγητές - καθηγητές:
Θεώνη Παπαδημητρακοπούλου
(Στα θέματα: Άγχος - μνήμη - μυοσκ. προβλήματα)Πιανίστα, καθηγήτρια πιάνου & θεωρητικών, μουσικοπαιδαγωγός,
υπεύθυνη προγραμματισμού ΑΝ ART ARTISTRY.

Δημήτρης Ανούσης
(Στα θέματα: Ανάλυση - τέχνη & ταλέντο - management)Πιανίστας, συνθέτης, ενορχηστρωτής, καθηγητής πιάνου & ανώτερων θεωρητικών,
παραγωγός καλλιτεχνικών events, διευθυντής AN ART ARTISTRY.

Θέματα:

agxos icon
 "Σκηνικό άγχος & τρόποι αντιμετώπισης"
          Το άγχος επηρεάζει όλους σχεδόν τους ανθρώπους σε διάφορες στιγμές της ζωής τους, είτε όταν πρόκειται να πάρουν μια πολύ σημαντική απόφαση, είτε λόγω του επαγγέλματός τους. Όταν ένας μουσικός παίζει μουσική σε κοινό, εκθέτει το όποιο ταλέντο του στη λεπτομερή -πολλές φορές- κρίση του κοινού. Μαζί όμως με την ευχαρίστηση που νιώθει ο μουσικός όταν παίζει έρχεται και... Παραδείγματα μουσικών με καταστρεπτικό άγχος, πάρα πολλά... Γίνεται να το αντιμετωπίσουμε; Αν ναι, πώς;Kυρ. 25/10/2015 & Κυρ. 10/4/2016 (επανάληψη) 

 analysi icon
"Εισαγωγή στην Μουσική Ανάλυση."
           Θα αναφερθούμε στα κυριότερα είδη μουσικής ανάλυσης και θα δείξουμε με παραδείγματα την κλασική μορφολογική ανάλυση πολυφωνικών και ομοφωνικών έργων, την Σενκεριανή ανάλυση και τις τεχνικές της, την μικροδομή & μακροδομή της μουσικής φόρμας, την λειτουργική αρμονία στη δομή ενός μουσικού έργου.Σαβ. 31/10/2015 & Κυρ. 7/2/2016 (επανάληψη)

mnimi icon
"Απομνημόνευση μουσικού κειμένου." 
          Ο Liszt 14 χρονών έπαιζε από μνήμης όλα τα πρελούδια και φούγκες του Bach και μάλιστα σε διαφορετικές τονικότητες. Αποτελούσε μια ιδιαίτερη εξαίρεση ή μήπως μπορεί να επιτευχθεί μια τέτοια μνήμη με σωστή μέθοδο και πολλή δουλειά; Θα αναλύσουμε, θα παρουσιάσουμε και θα συζητήσουμε το πολύπλευρο θέμα της απομνημόνευσης μουσικού κειμένου, που αφορά όλους τους μουσικούς, ανεξαρτήτως μουσικού οργάνου.
Κυρ. 15/11/2015 & Κυρ. 28/2/2016 (επανάληψη)

texnh icon
"Τέχνη & ταλέντο, μια ιστορική & ψυχομετρική προσέγγιση, με έμφαση στη μουσική."
        Ξεκινώντας από βασικές έννοιες της Αισθητικής, θα αναλύσουμε περί Τέχνης, περί καλλιτέχνη, περί ταλέντου και καλλιτεχνικής δημιουργίας και θα παραθέσουμε παραδείγματα από βιογραφίες καλλιτεχνών & ιστορικών προσώπων, σε μια προσπάθεια να “ψυχομετρήσουμε” τα βιογραφικά στοιχεία και το έργο τους. Τέλος, θα εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με τα “όρια” της Τέχνης.Σαβ. 21/11/2015 & Κυρ. 27/3/2016 (επανάληψη)

management
"Επαγγελματική οργάνωση και προώθηση νέων καλλιτεχνών.Εισαγωγή στο καλλιτεχνικό management."
         Τί πρέπει να ξέρετε; Τί ΔΕΝ πρέπει να κάνετε; Πώς διοργανώνεται ένα event; Επιχειρηματικότητα & τέχνη; Είναι εφικτό; Από πού ξεκινάει κανείς; Οι συμβουλές μου ...Σαβ. 5/12/2015 & Κυρ. 17/4/2016 (επανάληψη)

problems
 "Μυοσκελετικά προβλήματα & παθήσεις μουσικών, πρόληψη & αντιμετώπιση."
          Μια δακτυλογράφος κάνει περίπου 200 κινήσεις το λεπτό, ενώ ένας βιολιστής παίζοντας μια παρτίτα του J. S. Bach για σόλο βιολί, κάνει πάνω από 1.200! Ο δρόμος για τη λάμψη και τη δόξα ενός μουσικού συνήθως περνάει μέσα από προβλήματα που αφορούν το μυοσκελετικό σύστημα. Μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε; Πώς; Υπάρχει τρόπος πρόληψης; Αν ναι, ποιός;Κυρ. 13/12/2015 & Κυρ. 6/3/2016 (επανάληψη)

Πληροφορίες - συμμετοχή:

          Τα σεμινάρια απευθύνονται σε μαθητές, τελειόφοιτους, απόφοιτους και επαγγελματίες μουσικούς & δασκάλους όλων των μουσικών οργάνων και θεωρητικών της μουσικής, μαέστρους, μουσικολόγους, συνθέτες αλλά και σε εκπαιδευμένους ερασιτέχνες μουσικόφιλους και τον οποιονδήποτε φιλομαθή.
          Ώρες για όλα τα σεμινάρια: 11:00 - 14:00, ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ, 15:00 - 17:00 (προβλέπονται εύλογα διαλείμματα)
          Θα δοθούν σημειώσεις & βεβαιώσεις για το κάθε σεμινάριο ξεχωριστά.
         Για συμμετοχή στα σεμινάρια, συμπληρώστε την φόρμα συμμετοχής που θα βρείτε παρακάτω και στείλτε την, μαζί με την απόδειξη πληρωμής (προεξόφληση) στο info@an-art.com έως 5 μέρες πριν από κάθε σεμινάριο. Όλες οι συμμετοχές για να είναι έγκυρες, θα πρέπει να προεξοφληθούν μέσω τραπέζης, στον λογαριασμό: EUROBANK GREECE, (DIMITRIS ANOUSIS) ΙΒΑΝ: GR3402603280000950101210083 (Στην αιτιολογία, αναφέρετε ονοματεπώνυμο και λόγο κατάθεσης).
          Κόστος: €50,00 / άτομο ανά σεμινάριο, για μια φορά

ΦΟΡΜΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ (WORD / PDF)     POSTER

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ    FACEBOOK


AN ART ARTISTRY - Χώρος Τεχνών & Πολιτισμού
Μονής Αστερίου Τσαγκάρη 4, Αθήνα (Πλάκα) 10558
E-mail:  info@an-art.com / Τηλ.: 210 3220082 (ΔΕΥ-ΠΑΡ, 14:00-17:00)

“A pianist goes to the Opera”

  A pianist goes to the Opera

Pianist Dimitris Anousis presents a piano recital with rare, impressive, virtuosic transcriptions, "Grand Fantaisies de concert", made by famous composers-pianists (Hummel, Liszt, Thalberg, etc.) of the 19th century on the most well known and popular musical themes from operas by Mozart, Verdi, Bellini, Wagner, Bizet. The recital culminates with "Tannhäuser" (Wagner/Liszt), which is one of the most demanding piano transcriptions of the entire piano repertoire.

Saturday 12 March 2016, 20:30 - Entrance €12,00

POSTER      FACEBOOK    YOUTUBE

AN ART ARTISTRY - Monis Asteriou Tsagkari 4, Athens (Plaka)Tel.: 210 3220082 (Mon-Fri, 14:00-17:00)Site: www.an-art.com / E-mail: info@an-art.com

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Το Ελληνικό αυγό

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σύμβολο των ορφικών Μυστηρίων πού ήταν ένα φίδι τυλιγμένο γύρω από ένα «αυγό», που συμβόλιζε τον κόσμο που περιβάλλεται από το Δημιουργικό πνεύμα. Στο επίπεδο της μύησης και της φιλοσοφίας, συμβόλιζε τον νεόφυτο που την στιγμή της μύησης έσπαγε το κέλυφος του αβγού και ένας καινούργιος πνευματικός άνθρωπος γεννιόταν.
Η επίδραση όμως των τελετουργιών της αρχαίας Ελλάδος στην Ορθοδοξία φαίνεται ότι είναι μεγαλύτερη από όσο οι περισσότεροι γνωρίζουμε. Για παράδειγμα το αντίστοιχο Χριστιανικό Πάσχα στην Αρχαία Ελλάδα γιορτάζανε τα
Αδώνεια, κατά τα οποία γινόταν αναπαράσταση του θανάτου του Άδωνη.
Οι γυναίκες στόλιζαν το νεκρικό κρεβάτι με λουλούδια και καρπούς τραγουδούσαν μοιρολόγια. Ακολουθούσε επιτάφιος πομπή, ενώ την επομένη ημέρα ακολουθούσε η ανάσταση του Άδωνη που συμβόλιζε την καρποφορία της φύσης.
Αλλά και η μετάληψη με το «Θείο» σώμα και αίμα ήταν μέρος των τελετουργιών τόσο των Κορυβαντικών, όσο και των Ορφικών μυστηρίων. Στην μετάληψη των Ορφικών οι πιστοί, επιδίδονταν σε ωμοφαγία ταύρου και οινοποσία, που συμβόλιζε το σώμα και το αίμα του Ζαγρέα. Πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο κατέρχονταν σε αυτούς η θεότητα και γέμιζε τις ψυχές τους.
Στα Κρητικά μυστήρια η προσφορά του Ζαγρέα Διόνυσου και η θυσία του Μινώταυρου – Ιερού Ταύρου Διονύσου στα Λαβυρινθικά, ήταν η θεία Δωρεά – κάθοδος της πνευματικής δύναμης, του συμβολικού ταυρείου αίματος, που αφού πέρασε από διάφορα στάδια και στα άλλαΕλληνικά Μυστήρια των ιστορικών χρόνων, όπως και στα Μιθραϊκά των Περσών κ.λ.π. πέρασε και στα Χριστιανικά στους μετέπειτα αιώνες…
strangehellas

Νίκος Σκαλκώτας – Ένας σπουδαίος Έλληνας συνθέτης

Ο σπουδαιότερος κατά πολλούς, Έλληνας συνθέτης κλασικής μουσικής, ο Νίκος Σκαλκώτας.
Πέρασαν ήδη 60 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Σκαλκώτα (19 Σεπτεμβρίου 1949), του σπουδαιότερου, ίσως, συνθέτη –της λεγόμενης «κλασικής» μουσικής- που γέννησε ποτέ ο τόπος μας, μα μόλις τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτή η αξία του στη χώρα μας. Όσο ζούσε, ελάχιστοι τον είχαν εκτιμήσει –όπως ο αείμνηστος μουσικοκριτικός της Καθημερινής Μίνως Δούνιας- τόσο ελάχιστοι, όσο και η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Ο Νίκος Σκαλώτας γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1904. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών από όπου αποφοίτησε το 1920 παίρνοντας χρυσό μετάλλιο και υποτροφία. Πηγαίνει στο Βερολίνο για να περαιτέρω σπουδές. Εκεί τον κερδίζει η σύνθεση, όπου μαθητεύει–μεταξύ άλλων- δίπλα στους Αρνολντ Σένμπεργκ και Κουρτ Βάιλ. Το αδιέξοδο μιας ερωτικής σχέσης, οικονομικά προβλήματα και η άνοδος του ναζισμού το 1933 τον αναγκάζουν να εγκαταλείψει τη Γερμανία.
Όταν επιστρέφει στην Αθήνα, παρά τη δεξιοτεχνία του, παίζει βιολί στο τελευταίο αναλόγιο της Κρατικής Ορχήστρας. Απομονωμένος από τον καλλιτεχνικό περίγυρο συνεχίζει να συνθέτει παρότι το έργο του παρέμενε ανερμήνευτο, είτε επειδή ήταν δυσνόητο για τα δεδομένα της Ελληνικής μουσικής ζωής, είτε επειδή είναι εξαιρετικά απαιτητικό ακόμα και για σημερινές ορχήστρες.
Οι κακουχίες και η πενία δεν άργησαν να οδηγήσουν στο τέλος. Μία ημέρα, όπως περιγράφει ο πιανίστας και μαέστρος Γιώργος Χατζηνίκος, είχε πάει στο Δημοτικό Νοσοκομείο του Δήμου Αθηναίων (εκεί που βρίσκεται σήμερα το πνευματικό κέντρο) για να εξεταστεί, καθώς έπασχε από κήλη. Περίμενε στην ουρά ώσπου το ιατρείο έκλεισε στις μία, οπότε έφυγε για να επιστρέψει την επομένη.
Δεν εκμεταλλεύτηκε ούτε την γνωριμία με τον γιατρό (από τον καιρό του Βερολίνου) για να περάσει μπροστά στην ουρά, ούτε είχε την οικονομική δυνατότητα να πάει αλλού, καθώς είχε ήδη κλείσει θέση σε κλινική για την ετοιμόγεννη γυναίκα του. Το βράδυ τον έπιασαν οι πόνοι και τύλιξε το στόμα του με πετσέτες για να μην τον ακούσει η γυναίκα του, ταραχτεί και θέσει σε κίνδυνο το αγέννητο παιδί τους. Το πρωί είχε πεθάνει. Την επομένη γεννήθηκε ο γιος του, ο οποίος έγινε αργότερα πρωταθλητής Ελλάδας στο σκάκι.
Ο Σκαλκώτας, εκτός από το ήθος του, μάς κληροδότησε τουλάχιστον 110 έργα. Σήμερα το έργο του χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης σε όλη την Ευρώπη. Η φινλανδική δισκογραφική εταιρία BIS έχει ήδη κυκλοφορήσει 16 CD με έργα του, ενώ αποτελεί αντικείμενο διδακτορικών διατριβών, όπως για παράδειγμα αυτής του John Thornley στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.
Ο συνθέτης και μουσικολόγος Γιώργος Ζερβός επισημαίνει ότι ο Σκαλκώτας ξεπέρασε τη δεύτερη σχολή της Βιέννης καινοτομώντας με την ταυτόχρονη χρήση πολλών δωδεκαφθογγικών σειρών, τις οποίες μάλιστα κατάφερε να εντάξει στις μεγάλες κλασικές φόρμες. Παρατηρεί, επίσης, ότι η πολλαπλότητα των μέσων έκφρασης του Σκαλκώτα –έγραφε ταυτόχρονα σε διαφορετικά μουσικά ιδιώματα- και η ενότητα του ύφους του έργου του αποτελούν στοιχεία μοναδικά στη μουσική του 20ου αιώνα.
Στην Ελλάδα, όμως, αποτελεί διαχρονικό σημείο αναφοράς για τον επιπλέον λόγο ότι στην τραγική του μοίρα, συμπυκνώνονται στο μέγιστο βαθμό τα πάθη της μουσικής μας -κι όχι μόνο- ζωής. Ο συνθέτης Χάρης Βρόντος ασκεί εντονότατη κριτική σε όσους θεωρεί υπεύθυνους για τον παραγκωνισμό του Σκαλκώτα και του έργου του, τόσο όσο αυτός βρίσκονταν εν ζωή, όσο και μετέπειτα. Σύμφωνα με τον Βρόντο, την ευθύνη φέρουν η ανευθυνότητα των επίσημων πολιτιστικών φορέων και οι «κλίκες» των τότε κρατούντων στη μουσική ζωή του τόπου.
Ωστόσο οι συνθήκες που ευθύνονταν για την κακουχία του Σκαλκώτα είναι διαχρονικές. Έντεκα χρόνια μετά το θάνατο του, στις 6 Νοεμβρίου του 1960, έγραφε ο μουσικοκριτικός της Αυγής, Βασίλης Παπαδημητρίου:
Θα εξακολουθήσουμε να στέλνουμε στο εξωτερικό τους νέους με κρατική υποτροφία και ύστερα θα θέτουμε φραγμό στο δρόμο τους; Ας θυμηθούμε τις περιπέτειες του άμοιρου Νίκου Σκαλκώτα…
Ας μην ξεχνάμε ότι το 1960 είχε χαρακτηριστεί ως έτος (περίπου) μηδέν για την Ελληνική μουσική. Είναι η χρονιά του περίφημου Μανιφέστου που υπέγραψαν οι Μίκης Θεοδωράκης, Αργύρης Κουνάδης, Γιάννης Ξενάκης, Γιάννης Α. Παπαϊωάννου, Δημήτρης Χωραφάς και Φοίβος Ανωγειανάκης στο οποίο αναφέρονται τα ίδια σχεδόν προβλήματα που «σκότωσαν» τον Νίκο Σκαλκώτα, τα ίδια σχεδόν προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και σήμερα. Ποια είναι η κατάσταση της μουσικής παιδείας στα σχολεία; Γιατί οι μουσικοί των ορχηστρών μας μένουν για μήνες ολόκληρους απλήρωτοι; Έχουμε άραγε κρατικά Ωδεία, εκτός από το ένα της Θεσσαλονίκης;
Έχουμε Μουσική Ακαδημία, εκτός από την προεκλογική υπόσχεση του 2007, την οποία –όπως εν τέλει «στα χαρτιά» διαμορφώθηκε- όχι μόνο οι επαγγελματίες του χώρου, αλλά ακόμα κι ο ίδιος ο Θόδωρος Αντωνίου, ο υπεύθυνος της ομάδας εργασίας για τη δημιουργία της, την απαρνήθηκε;
Τώρα, 60 χρόνια μετά τον θάνατο του, ελάχιστα έχει τιμηθεί ο Νίκος Σκαλκώτας από την πολιτεία, η οποία σχεδόν τίποτα δεν έχει κάνει για τη διάδοση του έργου του, καθώς για τη διάδοση του έργου των Ελλήνων συνθετών γενικότερα. Μήπως, όμως, ακόμα και αυτές οι «τιμές», θα ήταν σήμερα περιττές;
Ο δάσκαλος του Σκαλκώτα και επινοητής του δωδεκαφθογγισμού, ο Σένμπεργκ είχε αναφέρει σε ένα γράμμα, με αφορμή μία εκδήλωση προς τιμήν του Μπετόβεν: Μία γιορτή για τον Μπετόβεν δεν θα έπρεπε να χρησιμεύει στη δόξα εκείνων που την οργανώνουν, αλλά μονάχα στη δόξα εκείνου ο οποίος τιμάται. Γι αυτόν το λόγο πρέπει να γίνει κάτι τιμητικό κι όχι να εκτελούνται [απλώς]τα έργα του όπως συνήθως, χωρίς να κοπιάζουμε περισσότερο από ότι συνήθως… Πώς θα μπορούσε, άραγε, να τιμηθεί σήμερα ο Σκαλκώτας;
Δεν θα ήταν αρκετό ή τουλάχιστον ελάχιστο προαπαιτούμενο να εκλείψουν οι αιτίες που «σκότωσαν» την ανάδειξη, την κατανόηση και την πρόσληψη του έργου του;
Έχουμε μία Μουσική Ακαδημία που θα εκπαίδευε -στον τόπο μας- μουσικούς ικανούς να παίξουν το έργο του; Πόσα από τα αιτήματα του περίφημου μανιφέστου του 1960 έχουν πραγματοποιηθεί σήμερα; Πόσοι Έλληνες έχουν την ανάλογη παιδεία, ώστε να τον εκτιμήσουν και να τον απολαύσουν;
Έχουμε άραγε τόσο σπουδαία και απαιτητική μουσική –και καλλιτεχνική- παιδεία, ώστε να καλλιεργούμε τέτοιους ερασιτέχνες, οι οποίοι να χαίρονται τη μουσική που παίζουν οι ίδιοι και να απολαμβάνουν, ως ενεργητικοί και συνειδητοποιημένοι ακροατές, τη μουσική που δημιουργούν οι επαγγελματίες ή οι πιο ταλαντούχοι εκ των ερασιτεχνών;
Στην εποχή του ο Νίκος Σκαλκώτας παραγκωνίστηκε από τους ομότεχνούς του.
Σήμερα χαίρει απεριόριστης εκτίμησης ανάμεσά τους. Αν όμως όσον αφορά την κατανόηση και εκτίμηση του έργου του έχουμε φτάσει πλέον στο έτος ένα, μήπως όσον αφορά τη γενικότερη μουσική παιδεία βρισκόμαστε ακόμα στο έτος (περίπου) μηδέν;
Του Πάρι Κωνσταντινίδη από tvxs.gr

Κωνσταντίνος Μπρουμίδης – Ο ζωγράφος του καπιτωλίου στην Ουάσιγκτον

Ο ζωγράφος του καπιτωλίου στην Ουάσιγκτον
Την εποχή όπου όλος ο Ελληνισμός στέναζε κάτω από την καταπίεση του Οθωμανού τυράννου, κατά το 1774, τότε που το κίνημα του Ρώσου ναύαρχου Ορλώφ στο Αιγαίο είχε πνιγεί στο αίμα, οι Έλληνες σαν κυνηγημένα πουλιά προσπάθησαν να κρυφτούν από την εκδικητική μανία των τούρκων.
Ανάμεσα στους Έλληνες που έψαχναν έναν νέο τόπο για να ξεφύγουν από τους τούρκους ήταν και ο μικρός Σταύρος Μπρουμίδης από τα Φιλιατρά Μεσσηνίας, που μαζί με τους γονείς του πήγαν πρώτα στην Ζάκυνθο και από εκεί στην Ρώμη, όπως έκαναν χιλιάδες χρόνια πριν οι Έλληνες για να βρουν μια ήσυχη γωνιά από τους διώκτες τους.
Ο Σταύρος Μπρουμίδης μεγάλωσε και παντρεύτηκε στην Ρώμη την Άννα Μπιανκίνι. Καρπός αυτός του γάμου ήταν η γέννηση του Κωνσταντίνου Μπρουμίδη στις 26/7/1805.
Ο Κωνσταντίνος από μικρός έδειξε την κλήση που είχε προς την ζωγραφική, καταπλήσσοντας τους πάντες με το πηγαίο ταλέντο του. Πολύ γρήγορα διακρίθηκε στην ζωγραφική.
Ο ίδιος ο πάπας Γρηγόριος ο 16ος του ανέθεσε να επιδιορθώσει το 1840 μια μισοκατεστραμμένη τοιχογραφία του ζωγράφου Ραφαέλλο σε μια στοά του Βατικανού. Η δουλειά του άρεσε τόσο πολύ στο πάπα που του ανέθετε από εκεί κι έπειτα πολλές καλλιτεχνικές δημιουργίες στην πόλη του Βατικανού.
Παντρεύτηκε στην Ρώμη και απέκτησε δυο παιδιά τον Ιωσήφ και την Ελένη. Από το 1840 και για τρία χρόνια, ο Κωνσταντίνος Μπρουμίδης δημιουργούσε με τον χρωστήρα του καλλιτεχνικά αριστουργήματα.
Το 1849, όταν ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα στα ιταλικά κράτη για την ενοποίηση της Ιταλίας, ο Κωνσταντίνος κατατάχθηκε στον στρατό του πάπα, αλλά αρνήθηκε να πυροβολήσει σε μια κρίσιμη μάχη, επειδή στην αντίπαλη παράταξη ήταν φίλοι του καλλιτέχνες.
Αυτή η πράξη του στοίχισε 14 μήνες φυλάκιση σ’ ένα ανήλιαγο μπουντρούμι. Για να βγει από την φυλακή επενέβη ο ίδιος ο πάπας Γρηγόριος 16ος. Οι αρχές αποφάσισαν να αποφυλακιστεί υπό τον όρο ότι θα εγκατέλειπε μια για πάντα την Ιταλία και δεν θα ξαναγύρναγε ποτέ. Έτσι λοιπόν, έφυγε κυνηγημένος όπως και οι γονείς του για μια άγνωστη χώρα.
Το 1854 φιλοτέχνησε τον καθεδρικό ναό της πόλης του Μεξικού, έργο με το οποίο έγινε γνωστός στην Αμερική. Από εκεί κι έπειτα τον καλούσαν για να δημιουργήσει τις ωραίες τοιχογραφίες τους.
Ο Κωνσταντίνος Μπρουμίδης μετά από χρόνια έφτασε στις ΗΠΑ. Εκεί μαθαίνοντας για το ταλέντο του, ο στρατηγός C. Meig του ζήτησε να ζωγραφίσει τον τρούλο του Καπιτωλίου δείχνοντάς του την γυμνή επιφάνεια. Ο Έλληνας ζωγράφος έπιασε αμέσως δουλειά, σχεδιάζοντας πρώτα στο χαρτί πώς θα έφτιαχνε αυτές τις τοιχογραφίες. Δούλευε ασταμάτητα από το πρωί έως που έπεφτε το σκοτάδι πάνω στις σκαλωσιές, δημιουργώντας με το μυαλό του μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια.
Οι Αμερικάνοι έβλεπαν την καθημερινή πρόοδο του Μπρουμίδη και εντυπωσιάζονταν από την σύλληψη του καλλιτέχνη. Ο Κωνσταντίνος Μπρουμίδης απεικόνιζε στον θόλο του καπιτωλίου την «αποθέωση του Γεωργίου Ουάσιγκτον», του ιδρυτή των ΗΠΑ και της πόλης της Ουάσιγκτον. Ο Γεώργιος Ουάσιγκτον είχε πάρει την θέση του ένθρονου Δία στην κορυφή του Ολύμπου και γύρω του ήταν κι άλλοι σπουδαίοι άντρες που βοήθησαν στην γέννηση των ΗΠΑ.
Ανάμεσά τους υπήρχαν και Έλληνες θεοί, όπως η Θεά Αθηνά που συμβόλιζε την Σοφία και που θα οδηγούσε την Αμερική και τον Θεό Ήφαιστο που συμβόλιζε την ακμάζουσα βιομηχανική παραγωγή των ΗΠΑ. Ακόμη και άρρωστος ζωγράφιζε πάνω στις σκαλωσιές τελειοποιώντας το έργο.
Επίσης, ζωγράφισε το κτίριο της γερουσίας και της βουλής των ΗΠΑ. Πέθανε το 1870 σε ηλικία 65 ετών.
Το έργο του θαυμάζεται μέχρι τις μέρες μας σαν ένα από τα ομορφότερα αναγεννησιακά έργα στην Αμερικανική ήπειρο
Οι τοιχογραφίες του είναι:
1) Η θαυμάσια αυτή εικόνα με τις ακόμα θαυμασιότερες διακοσμητικές κορνίζες φτιαγμένη σε Buono fresco που βρίσκεται στην Προεδρική Αίθουσα στο Senate Annex και παριστάνει την Νομοθεσία.
2) Thomas Jefferson. Από τις λίγες ελαιογραφίες του Μπρουμίδη σε ξηρό τοίχο στο Καπιτώλιο. Βρίσκεται στην αίθουσα του Προέδρου και θεωρείται το καλύτερο από τα πορτραίτα, που βρίσκονται στην αίθουσα αυτή.
3) Η εικόνα του Βενιαμίν Φραγκλίνου βρίσκεται στην Αίθουσα του Προέδρου. Θαυμάζουμε κι εδώ την τέχνη του Μπρουμίδη, να κάνει έτσι τις διακοσμίσεις του, ώστε να δίνουν την εντύπωση γλυπτού, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε στην κορνίζα του πίνακα και ιδιαίτερα στις δύο ζωγραφισμένες κολόνες.
4) Το σύμπλεγμα που παριστάνει αλληγορικά την βιομηχανία, βρίσκεται στον ουρανό του θόλου. Και εδώ το κεντρικό πρόσωπο, ο Ήφαιστος είναι παρμένο από την Ελληνική μυθολογία.
5) Από τον Όλυμπο στο θόλο του Καπιτωλίου των ΗΠΑ. Η θεά Αθηνά, ενώ συζητάει με τον φιλόσοφο Benjamin Franklin τον εφευρέτη του τηλέγραφου Morse, και τον εφευρέτη του ατμόπλοιου R. Fulton σε μια αλληγορία για τις τέχνες κα τα γράμματα.

Τραγούδια του συνθέτη Π. Καρούσου για Μάρκο Μπότσαρη και Λόρδο Βύρωνα στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών

  Εκδήλωση με έργα του συνθέτη Π. Καρούσου στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών Υπό την αιγίδα της UNESCO Πειραιώς και Νήσων   Τετάρτη 20 Μαρτίου 202...